During the Eighty Years’ War, the Watergeuzen flooded large areas. This was the simplest way to defend our country against an enemy. The flooded area was too deep to walk through, but too shallow to sail over.
The idea of ​​inundating land as a mean of defence was redeveloped in the late 1800s by the War Department. The main purpose was to be able to protect Amsterdam during a war. Between 1880 and 1920 an enormous defensive circle was built around our capital: the Amsterdam Defence Line.
This was located 15 to 20 kilometers around the center of Amsterdam. The Defence Line is 135 kilometers long and contains 45 fortresses. This would stop the enemy and Amsterdam would function as the last bastion of the Netherlands.
In the event of a hostile siege, sufficient food, water, fuel and military equipment had to be available within the position to last for six months.
Parts of the Haarlemmermeer and Beemster were placed within the defence to meet the need for pasture and agricultural land.
Coal depots and warehouses for food and grain were built.
The Nieuwe Meer became a storage facility for drinking water. Between 1901 and 1905, installations were set up here to pump and purify the water.
Artillery positions and gunpowder factories were built along the North Sea Canal.
The Defence Line consisted of two strategies, the inundations and the fortification.
The Defence Line of Amsterdam was never actively used, but it did have a deterrent effect. During the start of the First World War in 1914, it was a factor for the Germans not to invade the Netherlands.
The military significance was lost after the First World War due to the development of the airplane. After that, however, it remained largely in use and its military status was not lifted until 1963. After that they were still used as storage warehouses and later on they became museums and art centers.
The first fortresses were made of brick, but the arrival of high-explosive shells made it necessary to use concrete instead of masonry.
The Defence Line is listed as a UNESCO World Heritage site since 1996.

Optional is always a tour along the Defence Line of Amsterdam during our countryside tours.

https://www.stellingvanamsterdam.nl/en

Tijdens de Tachtigjarige Oorlog zetten de Watergeuzen grote gebieden onder water. Het was een eenvoudigste manier om je land te verdedigen tegen een vijand. Voor een soldaat te diep om doorheen te lopen, om met een boot door heen te varen te ondiep.
Het idee om land onder water te zetten als verdedigingsmiddel werd eind 19e eeuw herontwikkeld door het Ministerie van Oorlog. Het voornaamste doel was om Amsterdam te kunnen beschermen tijdens een oorlog.
De Stelling van Amsterdam werd tussen 1880 en 1920 gebouwd en is een verdedigingscirkel op ongeveer 20 kilometer afstand van Amsterdamse centrum. Er zijn 45 forten gebouwd en de totale lengte is 135 kilometer.
Hierdoor zou de vijand worden tegengehouden en zou Amsterdam gaan functioneren als het laatste bastion van Nederland.
In het geval van een vijandige belegering moesten er binnen de positie voldoende voedsel, water, brandstof en militaire uitrusting beschikbaar zijn voor een periode van zes maanden.
Om in de Amsterdamse behoefte aan weiland en landbouwgrond te voorzien, werden de Beemster en de Haarlemmermeer polders ook toegevoegd.
Ook zijn er pakhuizen en opslagplaatsen voor brandstof, voedsel en graan gebouwd.
De Nieuwe Meer werd een opslagplaats voor drinkwater. Begin 1900 werden er water pompstations en waterzuivering installaties geplaatst.
Langs het Noordzeekanaal werden artillerieposities en buskruitfabrieken gebouwd.
De Stelling bestond uit twee strategieën: de inundaties en de vestingwerken.
De Stelling van Amsterdam was nooit actief, maar werkte wel afschrikkend. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 was het voor de Duitsers een factor om Nederland niet binnen te vallen.
De militaire betekenis verloor na de Eerste Wereldoorlog door de ontwikkeling van het vliegtuig zijn positie. Tot 1963 behield het zijn militaire status en daarna werden de forten veranderd in musea en kunstcentra.
De eerste forten waren van baksteen, maar door de komst van explosieve granaten werd het noodzakelijk om beton te gebruiken in plaats van metselwerk.
De Stelling staat sinds 1996 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.